“Ümid çox şirnikləndirici bir əmtəədir, xüsusən də onu itirənlər üçün”. Heç bilirsinizmi, artıq müəllifini belə unutduğum bu sözləri niyə sitat gətirdim? Bəzən ümidin özü ümid yaradır, çünki ümid də qısamüddətli və uzaqmüddətli olur.

Bir gün xas şair Əlisəmid Kürü gördüm, məndən öndə gedirdi. Tanımadığım bir adamla üzü “Azərbaycan nəşriyyatı”na tərəf irəliləyirdi. Nə haqdasa qızğın-qızğın danışırdı. Ancaq danışan təkcə Əlisəmidin dili deyildi, əli-ayağı, addımları, saçı, çiyinləri, kəsəsi, bütün bədəniylə danışırdı. Danışa-danışa ara-bir dönüb sağa-sola, göyə, yerə, geriyə baxırdı. Geriyə baxırdı, ancaq məni görmürdü. Bir də arxaya döndü. Üzünə baxdım. Əlisəmidin üzü üz deyildi – bütün dərin qırışlarıyla ovcunun içiydi.

Bir neçə gün əvvəl qızımı məktəbə aparanda gördüm, o da bir uşağın əlindən tutub gəlirdi. Uşağın ona müraciət formasından anladım ki, babasıdır. Aralarında nə qədər istilik, nə qədər doğmalıq desən varıydı. Elə onda düşündüm ki, bəlkə də, babası onun üçün dünyanın ən yaxşı adamıdır. Bəlkə də, dünyada o babadan ona yaxını yoxdur. Dünyanın ən gözəl sözlərini babasına deyir, ən gözəl sözləri də babasından eşidir… Qəzetlər yazmışdı deyə, o uşaq yəqin nə vaxtsa bir həqiqəti biləcək.

Yeniyetmə yaşlarımda bunu harda oxuduğum yadımda qalmayıb, amma oxumuşdum ki, xilafət zəmanəsində Bağdadın bütün qoz ağacları xəlifənin mülkiyyətindəymiş və bu ağaclardan qoz dərib yeməyin ağır cəzaları varmış. Heç hansı cəzaların olması da yadımda qalmayıb. Amma şübhəm yoxdur ki, xilafətin cinayət məcəlləsində də ağırlaşdırıcı maddələr olub: Məsələn “sırtıqcasına qoz yeyərək həyasızcasına hakimiyyət nümayəndəsinə müqavimət göstərmək” kimi. Amma bunu da oxumuşdum ki, Bağdadda yalnız küləkli havalarda yerə tökülən qozu yığmağa icazə varmış.

Əslində kiminsə Vətənə dönüşü, hər şeyi — iddiaları da, umu-küsünü də  arxa plana keçirib, sadəcə, Vətənə baş çəkmək istəməsi təəccüb doğurmamalıdır və burada elə bir motiv də axtarmaq lazım deyil; Vətənə ona görə qayıdırlar ki, o, sadəcə, Vətəndir… Bu baxımdan dəqiq bilmirəm, bəlkə R.İbrahimbəyovun dönüşündə də hansısa “pərdəarxası məqamlar”, siyasi motivlər və yaxud başqa nələrsə də var, di gəl, mənə elə gəlir ki, İbrahimbəyov ona görə gəldi ki, sadəcə, azərbaycanlıdı, bakılıdı və ahıl yaşlı bir adamın bir

Tanış olmayan bir nömrədən zəng gəldi. Hardasa 18 il məni unutmuş bir uzaq qohumummuş. Ənənəvi xoş-beş-on beş. Ev-eşik, həyət-baca, toyuq-cücənin vəziyyətini xəbər alandan sonra keçdi mətləbə. 20 ildən bəri İsveçrədə yaşayır. İndi 44 yaşı var. Hə, mənə niyə zəng vurub? Çünki mən savadlı, dünyagörmüş, səviyyəli adammışam. Savadım nəyə yarayırmış? Yazıçılığamı? Xeyr! O qardaşa qız tapmağa! Bəli-bəli, qız tapmağa. Adam nəhayət evlənmək fikrinə düşüb, bu işdə də ona yardım edəcək ən məqsədəuyğun adam mənmişəm.

XX əsr bəşəriyyətin inkişafında həqiqətən də sıçrayış idi. Hansı parametri götürürsən götür, — istər elmi-texniki, istərsə də siyasi-iqtisadi olsun,- bircə əsr ərzində bəşəriyyət mövcud olduğu min illər ərzindəkindən qat-qat artıq edə bildi. Hərə XX əsri bir cür xarakterizə edir. Mübaliğəsiz demək olar ki, bu əsr həm də fizika əsri idi, çünki məhz bu dövrdə bəşəriyyət az qala məlum olmayanın, İlahi sirrin tamam sərhədinə yaxınlaşdı, fiziki təsəvvürlər bütün həyatımıza sirayət etdi və dünyagörüşümüzü dəyişdi.