Uşaq idim. Uşaqlığımız kəsilsin. Bizim nəsil nə uşaq kimi uşaqlıq keçirdi, nə də gənc kimi gənclik.  Indi də 40-a yaxınlaşmışıq, amma hələ də ümidlə yaşayırıq. Nəysə sözüm onda yox. “Uşaq idim” dediyimdə 1988-1992-ci illəri nəzərdə tuturam. Azərbaycanın ən qaynar, emosional dövrü. Bir tərəfdə Qarabağda baş verənlər, o biri tərəfdə Azadlıq meydanında baş verənlər. Azad medianın cücərtiləri. “Azərbaycan”, “Azadlıq” qəzetləri. Və hamının tək televiziya kanalı olan dövlət televiziyası. Onda heç adı da yox idi. Elə öz kanalımız deyirdilər.

Bütün gizlinlərin açarı bir gün tapılır. Bəlkə də qısa müddət keçəcək və Fransadakı “sarı jiletlilər” hərəkatının da geosiyasi çalarları məlum olacaq. Hətta indinin özündə ABŞ prezindeti D.Tramp etirazları Paris qlobal iqlim sazişilə bağladı və E.Makron hökumətinə sazişdən çıxmağı, sərbəstləşmiş vəsaitləri isə vətəndaşlara paylamağı, vergiləri azaltmağı məsləhət gördü.

  Yəqin bilənlər bilir, bilməyənlər üçün də, polislərimiz demiş, tərəfimizdən ərz edək ki, müasir psixologiya elmində beş əsas istiqamət var: biheviorizm, qeştalt-psixologiya, psixoanaliz, humanist psixologiya və transpersonal psixologiya. Bəli, hər bir normal adam (belələrinin davranışını psixologiya, xəstələrinkini isə psixiatriya öyrənir) tamamilə əmin ola bilər ki, yaşadığı bütün hiss və həyəcanları, nə bilim, dürlü, çeşidli affektləri və daha nə bilim, nələri və nələri — məhz bu beş təlim əsasında çözmək mümkündür.

“Əziz atam! Ölümqabağı səninlə sağollaşıram. Biz yaşamaq istəyirik, amma imkan vermirlər. Mən ölümdən çox qorxuram, çünki balaca uşaqları sağ ola-ola məzarlara atırlar. Əlvida, möhkəm-möhkəm öpürəm”. Bu yazı, anası Slatanın atasına ünvanladığı məktuba 12 yaşlı Cudit Vişnyatskayanın  əlavə etdiyi cümlələrdir. Məktubu Sovet əsgərlərindən biri Polşanın şərqindəki Baranoviztse qəsəbəsinin yaxınlıqında, indiki Belarus ərazisində yerləşən Bıten adlı məntəqədən tapıb. Bu məktub, ana və qız öldürülmədən qısa müddət əvvəl yazılıb.

yaxud Rusiyanın “udduğu” Qabillər, “Nar bağı” nda qalan Saralar Milli kino deyəndə xəyalıma ilk gələn Hüseyn Seyidzadənin “O olmasın, bu olsun” və Rza Təhmasibin “Arşın mal alan” filmləri olur (daha çox Üzeyir bəy Hacıbəyli), çünki Azərbaycan gerçəkliyinin müəyyən bir dövrünü o zamanı yaşamayanların, görməyənlərin gözləri önündə canlandıra bilir. Milli keyfiyyətlərə, adət-ənənələrə, kökə bağlı nəsnələrdən danışır (Onlar yaxşıdır, ya pis, başqa söhbətin mövzusudur).

Son vaxtlar heç belə parlaq gündəm hadisəsi baş verməmişdi. BDU-nun rektoru Abel Məhərrəmovun vəzifəsindən azad edilməsini deyirəm. Xəbər bomba kimi partladı. Üstəlik, arxasında çox müəmmalı hadisələrin dayanması, məlumatsızlıq, dedi-qodu, şayiələr məsələni daha cəzbedici etdi.

Jurnalist Arif Əliyevin “Yalama” sənədli povesti əsasında lentə alınmış “Əsgərlər unudulanda ölürlər…” sənədli filminin təqdimatı keçirildi. 70 il ərzində aprelin 28-ni bayram kimi qeyd edib, şadlandığımız tarixin rəngi qırmızı olsa da, bu günün sevinc yox, qan, kədər günü olduğunu 100 ildən sonra bir daha dərk etdik. Qızıl Ordu Azərbaycanı ilk növbədə 350 əsgərin qanı bahasına işğal etdi, yalnız onların cəsədləri üzərindən bu torpağa daxil oldu.