Jurnalistika təkcə fəaliyyətilə yox, həm də adı ilə də daim mübahisələr doğurub. Bəziləri onu arabir “iki ən qədim peşə”dən biri saysa da, biz həmişə hesab etmişik ki, o, düşünüldüyündən də ciddi sahədir, çox iti ağıl və analitik təfəkkür, cəsarət tələb edən peşə, üstəlik bəlkə də dünyanın ən risqli sənətlərindəndir. Hətta əsgərlər də adətən müharibələr zamanı ölür, amma jurnalistlər üçün xüsusilə “risqli mövsümlər-dövrlər” olmur, onlar bütün dövrlərin əsgərləridir.

Xeyli vaxtdır özüm kitab almıram. Uşaqlar alır və mən də onlardan götürüb oxuyuram. Beləcə, adidən də adi günlərdən biri idi. Dediyim kimi uşaqların kitablarından birini götürüb vərəqləməyə başladım və ilk səhifələrdən bir neçə cümlə məni möhkəm tutdu: “Ətrafdakıların düşündüyü kimi o, hələ ağlını itirməmişdi və əlbəttə ki, həftənin günlərini ayırd edə bilirdi — bu həyatda ona başqa nə qalırdı ki?

Media “qayda”ları ilə bir azacıq ziddiyyət təşkil etsə də və bizim millidən milli jurnalistikamızı gözdən sala bilsə də, sizə jurnalistika mətbəximizin çox kiçicik sirrini açacam: artıq yazılı mediada da prezidentlər V.Putini və R.T.Ərdoğanı tənqid etmək mümkün deyil, çünki bu iki şəxs Azərbaycanın çox böyük dostları sayılırlar. Özəlliklə də qardaş Türkiyənin prezidentilə bağlı çox ciddi tabu mövcuddur: bəzi saytlarımızda hələki prezident V.Putini azacıq “məzəmmət” etmək mümkün olsa da, R.T.Ərdoğan tamam-kamal toxunulmaz bir şəxs hesab edilir.

S.Sarqsyan Ermənistanı addım-addım siyasi məqsədlərinə uyğunlaşdırmaq üçün sistemli dəyişikliklər aparanda ermənilər sanki hələ mürgüləyirdi. Amma artıq o vaxtlar kənar ölkələrin politoloqları seyrək şəkildə olsa da yazırdı ki, bütün bu səylərin arxasında Sarqsyanın xudbin məqsədlərinin dayanması bir tərəfə, siyasi modelin özü də Ermənistan üçün deyil, çünki parlament üsul-idarəsi daha dinamik və dəyişkən olur, yüksək seçki və əməkdaşlıq mədəniyyəti tələb edir.

  İstər siyasi proseslər olsun, istərsə də iqtisadi layihələr, biz bu və ya digər mövzuya toxunarkən həmişə belə bir detalı yadda saxlamağa və öz nəticələrimizdə nəzərə almağa çalışırıq ki, bilavasitə hökumət strukturlarında çalışan insanlar bizdən daha məlumatlıdır və mümkündür ki, onlar elə məqamları bilirlər ki, biz bir yazar olaraq bundan xəbərsizik və yaxud da məsələni bütün təfərrüatlarına qədər bilmirik.

Hərə bu xalqı bir şeyə, bir cəhətinə görə sevir. Kimi səxavətli, mərhəmətli və qonaqpərvər olduğuna görə, kimi başıaşağı, itaətkar, dözümlü bir toplum olduğu üçün, kimi də hələ də xalqlıqdan çıxıb millət kimi formalaşa və özünü ayıq-sayıq, savadlı və tələbkar bir cəmiyyət kimi təsdiqləyə bilmədiyinə görə. Onu ən çox sevənlər isə “Biz bu xalqın xidmətçiləriyik” deyib bütün xalqı özlərinin nökərlərinə və xidmətçilərinə çevirən məmurlarımızdır.

Bura alqışlar ölkəsidi. Hökumətin bütün addımları alqışlanmalıdı. Qiymətlərin qalxmasından, ictimai nəqliyyatda gediş haqqının artmasından tutmuş ödənişli yolların yaradılmasına qədər hər şeyə münasibət izhar etməyin bircə yolu var — alqışlamaq… Ona görə də deməyin ki, bu da artıq bəzi “politoloq”lar kimi elə hökumətdən bir qərar gözləyir ki, dərhal ona alqışlar yazsın.