35 il bundan qabaq bir qış axşamı təmiz kaseti atamın elə həmin gün aldığı “Vesna” adlı maqnitofona qoyub səs qeydi düyməsini basdım. O gecə hamımız dədə evinə yığışmış, altımıza döşəkcə atıb yerdən oturmuşduq. Bu qədər adamın içində maqnitofonun idarəsinin məndə olmasıyla fəxr edirdim. Odun sobasının çatırtısından başqa heç nə eşidilmirdi. — Hə, dədə, o Əjdər bəylə samovar əhvalatı necə olmuşdu? – kaset əmimin bu sözləri ilə başlayır.

Bəd xəbərlə başlayacam. Etimad Əsədov öldü. Ölkənin baş qazisi. Ağır xəstəlikdən. Ağciyər xərçəngindən. Ruhu şad olsun. Uğrunda canını fəda etdiyi Qarabağı görmədən getdi. Əslində neçə gündür yazı yazmaq istəyirəm. Səhiyyəmiz haqqında. Ard-arda baş verən proseslər mənə bu yazını yazmağa sövq edirdi. Elə Qarabağ qazisinin ağır xəstəlikdən vəfat etməsi xəbəri məni bilgisayar arxasına keçməyə məcbur etdi. Ondan başlayaq ki, həmkarımız Səbuhi Məmmədlinin müalicəsi üçün prezident İlham Əliyev göstəriş verdi. Səbuhi Məmmədli ağır xəstəlikdən əziyyət çəkir.

  İstər siyasi proseslər olsun, istərsə də iqtisadi layihələr, biz bu və ya digər mövzuya toxunarkən həmişə belə bir detalı yadda saxlamağa və öz nəticələrimizdə nəzərə almağa çalışırıq ki, bilavasitə hökumət strukturlarında çalışan insanlar bizdən daha məlumatlıdır və mümkündür ki, onlar elə məqamları bilirlər ki, biz bir yazar olaraq bundan xəbərsizik və yaxud da məsələni bütün təfərrüatlarına qədər bilmirik.

Yaxud mənə məni  göstərən güzgü Əvvəlcə ürəyimcə olan məqamlardan danışım.  Zalın dolu olması, xüsusən, ölkədə mədəniyyətin vəziyyətinə cavabdeh şəxslərin tamaşanı sona qədər izləmələri ürəyimi açdı. Müəllifin – Yuri Polyakovun tamaşaçılar arasında olması da təqdirəlayiqdir, çünki xüsusi canlanma verdi prosesə.  Yeri gəlmişkən, Yuri Polyakov “Əmrə yüz gün qalmış”, “Rayonmiqyaslı fövqəladə vəziyyət”, “Süddə çəpiş” romanları ilə bizə tanışdır. Əsərlərini də bizim dilə əsasən Etimad Başkeçid tərcümə edib, bu əsəri də həmçinin.

Hərə bu xalqı bir şeyə, bir cəhətinə görə sevir. Kimi səxavətli, mərhəmətli və qonaqpərvər olduğuna görə, kimi başıaşağı, itaətkar, dözümlü bir toplum olduğu üçün, kimi də hələ də xalqlıqdan çıxıb millət kimi formalaşa və özünü ayıq-sayıq, savadlı və tələbkar bir cəmiyyət kimi təsdiqləyə bilmədiyinə görə. Onu ən çox sevənlər isə “Biz bu xalqın xidmətçiləriyik” deyib bütün xalqı özlərinin nökərlərinə və xidmətçilərinə çevirən məmurlarımızdır.

Ötən yazımda pişiklərin dinlərdəki yeri haqda danışmışdım. Bu dəfə isə yazımızın davamı olaraq elmin nə dediyindən bəhs edək… *** Elm adamları sözün həqiqi mənasında həyəcan təbili çalır: kəşf edilməsi yüz illərlə sürmüş, penisilin adıyla dünyaya gəlmiş antibiotiklər nəsli artıq heç bir effekt vermir, bakteriyalar onları daha vecinə almır, yeni tərkibli antibiotiklər isə o zərərli mikroorqanizmlərin şəraitə daha da uyğunlaşmasını sürətləndirir. Bir zamanlar bəşəriyyətin xilası kimi qəbul edilən antibiotiklər bu gün bəşəriyyətin əcəl zənginə çevrilir!

Dinlərin pişiyə münasibəti tarixən fərqli olub və zaman-zaman dəyişib. Bəs hansı din, hansı peyğəmbər pişiyə necə yanaşıb, bir-bir baxaq: İudaizm Tövratda pişiyin adı yerli-dibli çəkilmir. Bunu bəzi araşdırmaçılar köçəri yəhudilərin anbar keşikçisinə — yəni siçanların qəniminə ehtiyaclarının olmaması ilə izah edir. Bundan başqa, yəhudilər pişiyi bütpərəstliyin rəmzi sayıblar. Misirin əsarətində olan yəhudilərin koptların müqəddəs saydığı heyvana münasibəti başadüşüləndir. Talmuda görə, pişiklərin ilanları yaxalaması qiymətləndirilir, ancaq onların uşaqlar üçün çox təhlükəli olduğu bildirilir.