Dostum İskəndər Şəkinskiyə minnətdarlıqla   “Ayazlı, şaxtalı bir qış axşamı, Yeddi yoldaş olub, yola düzəldik”. Səməd Vurğun   Bu yazıda söhbət nə Yusif Səmədoğlunun “Yeddi oğul istərəm”indən, nə böyük Akira Kurosavanın “Yeddi samuray”ından, nə də Hollivud incisi “Möhtəşəm yeddilik”dən gedir. Söhbət on dörd canavardan gedir… Yelloustoun Milli Parkı (Yellowstone National Park – ing.) 1872-ci ildə ABŞ prezidenti Uliss S. Qrant (Ulysses S.

“Belə bir fikir var ki, jurnalisti klassik yazıçıdan fərqləndirən əsas məqamlardan biri onun faktlarla işləmək vərdişinin bədii təxəyyülü üstələməsi, təsvirlərinin canlı deyil, qəzet üslubundan irəli gələn quruluğudur”. Bu cümlə Arif Əliyevin ilk publisistik romanını oxuduqdan sonra yazdığım yazıdandır. Üstündən beş ildən artıq vaxt keçib. Bu dəfə Arifin üçüncü bədii-publisistik əsəri qarşımdadır. Təxminən bir ay əvvəl heç nə olmamış kimi dedi ki, “Elçin, bir povest də yazmışam. Gör bir necədi?”.

Yuxu gözündən tökülürdü. Əlindəki işləri görüb tezcə yorğan-döşəyə girib yatmaq və yuxusunu almaq istəyirdi. Yaş öz sözünü deyirdi. Daha əvvəlki kimi gecəni-gündüzə qatıb durmadan işləyə bilmirdi… Bütün proqram və faylları səliqəylə bir-bir yaddaşa verib kompüteri söndürəndə gecə yarıdan xeyli keçmişdi. İş masasının arxasından qalxıb gərnəşdi və yumruğuyla sinəsinə vurdu. Başını bulayıb eyvana çıxdı ki, yatmazdan əvvəl bir az təmiz hava udsun. Evdə geyindiyi qolsuz içliyi çiyninə atmışdı. İki gündü durmadan əsən dəli külək kəsdiyindən ətraf sakitdi.

İl — 1993. Ay – iyul. Gün – 22. Yerimə keçib masama baxdım. Üstü həmişəki kimi kağız və yazı-pozuyla dolu idi. Onları oxuyub sahmanlamaq, bəyənilənləri çapa hazırlamaq lazımdı. Bütün bunları görmək gözümə durmuşdu. Siqaret yandırıb tüstünü ciyərlərimə çəkdim. Bir-iki qullab da vurub işə başladım. Rauf (Talışinski) içəri girəndə növbəti yazını redaktə edirdim. İlk sözü bu oldu ki, “Старик, ну ты и накурил тут. Прямо топор можно вешать” (Qoca, bu qədər də siqaret çəkmək olar. Tüstüdən göz-gözü görmür).

“Canavarı görən saqqallı qərib kişi dirçəldi və canavara  diqqətlə baxıb birdən “Alan” deyə pıçıldadı. Elə bil canavar bu sözü eşitdi. İtin qan yaddaşı hərəkətə gəldi. Keçəl Xondulunu öldürdükdən və uzun müddət meşədə tək yaşadıqdan sonra canavar sürüsünə qoşulmuş və oralara hərlənən bir insan övladı gördükdə üstünə atılmışdı. Ona görə də heç kəs qorxusundan o tərəflərə hərlənməz, “Alan” törəmələrindən özünüzü qoruyun deyərdilər… Alan əvvəlcə çömbəltmə oturub qərib kişiyə baxdı. Sonra biləklərinin üstündə sürünərək ona yaxınlaşdı.

Gecəyarıya yaxın acdığını hiss etdi. İş masasının arxasından qalxıb mətbəxə keçəndə yadına düşdü ki, həkimi axşamlar yeməməyi dönə-dönə tapşırıb. Ayaq saxladı. Ümid edirdi ki, aclıq hissi keçib gedəcək. Amma elə həmin an mədəsi quruldadı – acındandı. Nə qədər etdisə də, bir şey alınmadı – ayaqları özü onu mətbəxə gətirdi. Soyuducunu açıb bir xeyli yeməkdolu tava və qazanlara baxandan sonra udqunub qapısını örtdü.

Tomat suyunun son udumunun dadının ağzına atdığı iri zeytunun tamına qarışdığını diliylə hiss edən kimi gözlərini yumub bu həzzi bir qədər də uzatmaq üçün oturduğu kürsüyə yayxandı. Bədənindən bir rahatlıq giziltisi keçdi. Düşündü ki, həyatdan mümkün olduqca həzz almaq lazımdır, hətta tomat suyu və zeytundan da… *** Yerindən qalxıb yan otağa keçdi və güzgülü paltar dolabını açıb nə geyinəcəyinə baxdı, amma çox düşünmədi.