Yayda adamların üzü dənizə olur. Ona görə, yəqin, çoxunuz Pirşağıdan Novxanıyadək 12-13 kilometrlik təzə yol çəkildiyindən xəbərdarsınız. Dübbədüz qəşəng yoldu, təkərlərin altında asfalt elə şırıldayır ki, maşının açıq pəncərəsindən nəm külək də vuranda, elə bil, şəlalənin altında durmusan. Ən böyük nailiyyət isə odur ki, yolun hər iki tərəfi ilə piyadalar üçün səkilər salınıb! Axır ki, uzun illərin təcrübəsi nəticəsində yolçəkənlərimiz müşahidə ediblər ki, Abşeron kəndlərində sürücülərdən savayı, piyadalar da yaşayırlar.

Moskvalı bir dostum var, elitar “Snob” jurnalının yazarıdır. Ötən gün “Facebook”da bir karikatura paylaşmışdı. Yaşlı osmanlı türkünün aşağılayıcı bir şəkliydi. Başında fəs, ikiyə bükülmüş zavallı bir ixtiyarı Sultan Abdulhamitə bənzətmişdilər. Karikatura Şarli Ebdo (Charlie Hebdo) stili qədər ağır olmasa da, ovqatım təlx oldu. Dostuma şəklin mənşəyini sordum. Karikaturanı T. A. Filippovanın “Şərqli Düşmən” (Татьяна Филиппова. »Враг с Востока». Образы и риторика вражды в русской сатирической журналистике начала XX века- М. 2012) kitabından götürdüyünü dedi.

»İstənilən fikriniz daha milyon insanın ağlından keçir, amma mənə elə gəlir ki, insanlar yanğının tən ortasında olsalar da, bunu görmürlər». Corc Oruell Yuxum sanki ərşə çəkilmişdi. Nə qədər edirdimsə, yata bilmirdim. Elə hey qurcalanır, bir böyrümdən o birisinə çevrilirdim. Sabahın açılmasını gözləyirdim ki, durub dəniz qırağına çıxım. Gecə isə elə bil mənim acığıma yerini səhərə vermək istəmirdi. Nəhayət dan yeri əvvəlcə bozarmağa, sonra isə qızarmağa başladı. Ehmalca yerimdən qalxıb əynimi geyindim.

Vahid Qazının «Rusiya sindromu və Yalama döyüşü» yazısı ruhumu da sığalladı, qafamı da taqqıldatdı. Üç səbəbdən. Birincisi, ona görə ki, müəllifi olduğum «Yalama» povesti haqqında ilk məqaləni oxumaq mənə maraqlıydı. İkincisi, məqalədəki aktual fikirlər və səlist düşüncə diqqətəlayiq idi. Və nəhayət, üçüncüsü: Vahid Qazının yazılarını həmişə məmnuniyyətlə oxumuşam, həmişə də onun qaldırdığı mövzuları davam etdirməyə həvəsim yaranıb.

İnsan allahlıq  iddiasında olmalıdır Bir çoxları deyəcəklər ki, bu Mirqədirov lap ağlını  itirib. İndi allahlıq iddiasındadır. Bir sözlə, allahsızlara qoşulub. Bir qədər  səbriniz olsun. Elə deyil. Amerikalı rejissor Oliver Stounun Putin haqqında çəkib başa vurduğu  sənədli filmdə maraqlı bir səhnə var. Stoun “qeyri-məhdud hakimiyyətə” malik Putindən doğrudanmı “Rusiya çarı” olmaq istədiyini soruşur və “Əsas odur ki, malik olduğun hakimiyyətdən  düzgün istifadə edəsən”,- cavabını alır. Düşünürəm ki, məntiqi olduğu qədər də qeyri-səmimi cavabdir.

Yəqin ki, yaşlı və orta nəsil Vaxtanq Kikabidzenin bir vaxtlar məşhur olmuş “Ötən illərim mənim sərvətim, var-dövlətimdir” lirik mahnısını  yaxşı xatırlayır. Həmin mahnı elə indi də ara-sıra səslənir və melodiyası adamda keçmişə əməlli-başlı xiffət hissi oyadır. Ömürdən keçən mənalı illərin insanın sərvətinə çevrilməsi fikri də çox düşündürücüdür. Mən əminəm ki, babat musiqi zövqü olan tipik azərbaycanlı məmur da bu mahnını yaddaşında  yaxşı saxlayıb, ən azı “var-dövlət” söhbətinə görə.

“Mən düşündüyüm üçün mövcudam…”- deyən robot insanlara istehza ilə baxdı. “Mən robotam”, Ayzek Azimov   Bir müddət əvvəl ailəvi dostlarımızla Türkiyəyə uçurduq. Əvvəlcədən elektron biletlər də almışdıq, amma hava limanında qeydiyyat zamanı çətinə düşdük – guya aldığımız biletlərin qiymətinə baqaj pulu daxil deyilmiş. Əlavə ödəniş etməli olduq. İstirahətimiz pis başlamırdı. Hamımız əsəbiydik. Qeydiyyatla məşğul olan xanım halımızı görüb bizə ürək-dirək vermək istədi və ağzını büzərək:”Heç internetnən də bilet alarlar!”,- dedi. Bir-birimizin üzünə baxdıq.