2018-ci ilə sayılı günlər qalıb. Hamı bayram əhval-ruhiyyəsində olsa da, günlər keçdikcə mənim canımı qara qorxular alır. Çünki 2018-ci il həm də bizi 2020-ci ilə yaxınlaşdırır. Yəqin indi qorxumun səbəbini anladınız. Baş nazirin müavini Əli Həsənov deyib ki, 2020-ci ildə Azərbaycanda bir nəfər də yoxsul qalmayacaq. Bilmirəm nə dərəcədə doğru müqayisədir, amma bu bəyanat prezident İlham Əliyevin prezidentliyinin ilk çağlarında verdiyi “Azərbaycanda bir nəfər də müxalifətçi qalmayacaq” bəyanatını xatırlatdı.

Bəzən yazılarda konkret ad çəkməməyə görə qınayırlar məni. Etiraf edim, bunun ən əvvəl subyektiv səbəbləri var, xüsusilə diqqət çəkməyi sevmirəm. Birini bir az tərifləyəcəksən, digərinin xoşuna gəlməyəcək və yaxud çaşıb kimin haqqındasa ehtiyatsız söz yazacaqsan, müxtəlif adlarla azı on cavab yazacaq — indi gəl, sən də bunların hamısına cavab ver… O ki qaldı obyektiv səbəblərə, bunlar daha çox tənqidi, irad xarakterli yazılarla bağlıdır.

“Əkinçi” qəzetinin son sayında yazılmışdı:“Biz xəstə olduğumuza görə ilin axırıncı nömrələri öz vaxtında çıxmayacaq və onların haçan çıxması məlum deyil”. Həsən bəy Zərdabi bu elanla çox incə bir mətləbə eyham vurmuşdu. O, “xəstə” deyəndə cəmiyyəti nəzərdə tuturdu. Xalq cəhalət bataqlığında boğulurdu. Cəmiyyətin belə qəzetə çox ehtiyacı vardı. Amma qəzeti bağladılar. Qarşıda Zərdabini 16 illik kənd həyatı gözləyirdi. Aclıq imtahanı verəcəyi kənd həyatı… 2000-ci illərdən bəri ölkəyə 150 milyard dollara yaxın neft-qaz pulu gəlib.

Azərbaycanda çoxlu sayda balaca padşah var. Onların əsas işi yuxarı dairələrin qoyduğu qadağanı aşağı dairələrə çatdırmaqdır. Bu “padşahların” da özünəməxsus söz bazaları var. Bunlardan ən zəhmlisi “olmaz”dır. Jurnalistlər tez-tez bu kimi tiplərlə üzləşir, sıravi insanlar da üzləşir, amma qələm adamlarının işi daha çətindir. Hansısa inzibati binaya daxil olursan, “olmaz!”. Kiminsə şəklinə baxırsan, “olmaz!”.

Bu yaxınlarda İslam Əməkdaşlıq Təşkilatına üzv dövlətlərin vətəndaşlarına Azərbaycan Respublikasının ali təhsil müəssisələrində təhsil üçün qrantların verilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Sərəncamı gözümə sataşdı. Söhbət yaralı yerimizdən getdiyi üçün marağıma səbəb oldu. Sərəncamı açıb oxuyanda isə məlum oldu ki, söhbət bizim pulumuzdan və İslam Əməkdaşlıq Təşkilatına üzv olan dövlətlərin vətəndaşlarından gedir.

Görünür ki, həmvətənlərimizin əksəriyyətini Azərbaycanda baş verənlərdən daha çox dünyada baş verən proseslər maraqlandırır, hətta cəlb edir. Söhbət politoloq, jurnalist, məmur, uzun sözün qısası, “dünyanın yükünü çəkməyə hazır olanlardan”, bir az da poetik ifadə etsək, “cəmiyyətin balından, qaymağından” getmir. Orta statistik həmvətənlərimizin maraq dairəsi ilə bağlı bir bazar günü ərzində gördüyüm və müşahidə etdiklərimini paylaşmaq istəyirəm. Yazının sərlövhəsinin “Evləri köndələn yar” tamaşasındakı “bazarkom Nadir” obrazı ilə əlaqəsi yoxdur.

İnsan haqları gününü geridə qoyduq. Bəzilərinin hər gün uğrunda mübarizə apardığı, bəzilərinin ildə bir dəfə yadına düşdüyü, bəzilərininsə tapdalamaq uğrunda mübarizə apardığı insan haqqı. İnsan doğuluşundan son anına qədər müxtəlif haqlara sahibdir. Yaşamaq hüququ, təhsil hüququ, özünü ifadə hüququ, toplaşmaq hüququ, etiraz hüququ, mülkiyyət hüququ və.s . Bəs bizdə insanın hansı hüquqları var? Yaşasaq da, normal yaşaya bilirikmi? Orta təhsil pulsuz olsa da, normal təhsil ala bilirikmi? Özümüzü istədiyimiz kimi ifadə edə bilirikmi? Tənqid edə bilirikmi?