Bayram günlərinin ən maraqlı hadisələrindən biri heç sözsüz ki, Fransada eks-prezident N.Sarkozinin saxlanılması oldu — ona devrilmiş və öldürülmüş Liviya prezidenti M.Qəzzafidən vaxtilə öz seçki kampaniyasına dəstək kimi maliyyə yardımı almaq ittihamı irəli sürülüb. Əslində bu, yeni ittiham deyil. Onu birinci dəfə Liviyada vəziyyət qarışarkən Qəzzafinin özü və oğulları dilə gətirmişdi. Sonradan Liviya diktatoru devrildi və qətlə yetirildi. Bir az sonra isə xəbər tutduq ki, bəs Fransada müvafiq orqanlar da artıq bununla maraqlanmağa başlayıblar.

Sən heç arzularının arxasınca getmisən? Arzuların arxasınca getməyin zövqü bir başqadır, çünki heç bitməyəcək qədər həyat enerjilidir. Həm də, bu arzular bəşəriyyətin rifahına, insanlığın, mənəviyyatın, düşüncənin inkişafına xidmət edirsə. Bir gün orta təhsilini bitirirsən, için həyəcan dolu- arzularının, xəyallarının, təsəvvürlərinin verdiyi həyəcanla. Bir-neçə əşya və paltarını kiçik bir çantaya yığırsan, evdəkilərlə sağollaşıb arzularının arxasınca gedirsən. Hər hansı bir ali məktəbin, yaxud da müəssisənin dəhlizlərində arzularına gedən cığırları axtarırsan.

ABŞ rəsmiləri “İncirlik” hərbi bazası ətrafındakı söz-söhbəti tamam inkar etsələr də məsələ ətrafındakı müzakirələr davam etməkdə və yeni ehtimallar meydana çıxmaqdadır – hələ də bir çoxları iddia edir ki, hərbi baza ya bağlanacaq, ya da onun fəaliyyəti məhdudlaşdırılacaqdır. Bu cür ehtimalların davamlı olmasının bir əsas səbəbi də budur ki, Ankaranın öz geosiyasi orientasiyasını dəyişəcəyi, hətta NATO-nu tərk edəcəyilə bağlı proqnozlar əvvəllər də dəfələrlə səslənib. Bu mövzuda xüsusən rusiyalı siyasətçilər və politoloqlar çıxış etməyi daha çox sevir.

Bir necə həftə bundan əvvəlin söhbətidir. Şəhərdə bir tanışıma rast gəldim. Hal-əhvaldan sonra soruşdu ki, neyləyirsən, nə oxuyursan, nə yazırsan?.. Dedim ki, Nəcib Məhfuzun bir romanını oxuyuram. Amma yalan demişdim. Axı deyə bilməzdim ki, həmin roman iki aydan çoxdur ki, stolun üstündə açıq qalıb! Deyə bilməzdim ki, artıq mən də əksər yazarlarımız kimi oxumaqdan çox yazmaqla məşğulam, hətta siyasi yazıları, siyasət haqdakı kitabları oxumağa ancaq macal tapıram… Heç dostumu da bunlar maraqlandırmırdı.

Radiolardan birində çalışdığım vaxtlarda həftədə bir dəfə “Deutche Welle”nin proqramlarını azərbaycancaya tərcümə edirdim. Yerli Fm dalğasında yayımlanan həmin yerli radioda həftədə bir dəfə həmin proqram azərbaycanca yayımlanırdı. Onu tərcümə etmək isə mənim öhdəliyimdə idi. Silsilə verilişlərdən biri Almaniyada uyuşdurucu asılılığı olanlara həsr olunmuşdu. Dövlətin onlara qayğısından danışılırdı.

Yataqxanda birotaqlı evdə 3 nəfər yaşayırdı. Ana və iki övladı. Övladların hər ikisinin anadangəlmə görmə qüsuru vardı. Dünyaya gəldikləri gündən dünya işığına həsrət qalmışdılar. Oğlan da, qız da 20 yaşı keçmişdi. Ataları ikinci uşağın da gözdən əlil olduğunu biləndən sonra həyat yoldaşını tərk etmişdi. Ana da öz balaları ilə darısqal otağa sığınmış və 20 il əzab, əziyyətlə yaşamışdı. Ali təhsili olmadığından əlində sənəti yox idi. Müxtəlif işlər görüb, ailəsini dolandırırdı.

Aristotel: “Təhsilin kökü acı, meyvəsi şirin olur.” “Təhsilin meyvəsini ona sevgini verdiyin zaman dərə bilərsən” — dahilərdən biri də belə deyib. Əslində təhsilin vacibliyini sübut etməyə çalışmaq aksiomanı sübut etməyə çalışmaq qədər mənasız bir cəhd olar. Ona görə də mənasız bir işlə məşğul olmaq fikrində deyiləm. Açığını deyim ki, son vaxtlarda mətbuatı az izləyirəm. Səbəbi çox sadədir; yazılanların çoxu mənə qərəzli, yaxud da tərəfli gəlir.