Nəticəsinin hamının əvvəldən bildiyi seçki bitdi. Bu seçki də xatirələrimizdə bəzi izlər qoydu getdi. Sizi bilmirəm, amma mən hər seçkidən sonra insanların davranışları haqda düşünürəm. Bu dəfə də belə oldu. Bu seçki də xatirimdə pis təəssüratlarla iz buraxdı. Niyə? İndi deyim. Yəqin ki, əksəriyyətiniz prezidentliyə feyk namizədlərin təbliğat və təşviqat prosesləri zamanı hazırlanmış videoları gördünüz. Mən həmin feyk namizədlərin guya seçicilərlə görüşündən müstəqil media orqanlarının hazırladığı reportajları nəzərdə tuturam. Niyə guya?

Süpürgəçilər daha ölməyəcək! Bu peşənin sahibləri üçün xüsusi jiletlər hazırlanıb ki, üzərindəki xüsusi işıq qaytarıcılarını qarşıdan gələn avtomobillər görsün və onları vurub öldürməsin. XXI əsrdə bəşəriyyət nanotexnologiyalar, innovativ modellər, beyin mərkəzləri, insansız tank və təyyarələr, su ilə işləyən avtomobillər, sürücüsüz taksi xidməti, Marsa turist səfərlərindən danışır, bizimkilər də dünyaya “ultrabənövşəyi şüalarla zəngin jiletlə” meydan oxuyur. Əslində, belə “orjinal” metodlarla problemi kökündən həll etmək kimi ilk təcrübəmiz deyil. Bakıya qar yağanda qarı texnika yox, süpürgəçilər təmizləyir.

“Azərbaycan televiziyalarına baxmıram” deyənlərə əməlli-başlı qibtə edirəm. Amma özümlə bacarmıram. Özü də bu, təkcə adi bir jurnalist marağından, ölkədə baş verən hadisələrin kursunda olmaq istəyindən irəli gəlmir, hərçənd ki, cəmi siyasi yazarlar kimi mən də ən azı rəsmi xronikanı bilməliyəm. Fəqət, məni telekanallarımıza baxmağa vadar edən əsas səbəb odur ki, mən də Azərbaycanda yaşayıram, azərbaycanlıyam və buradan başqa yerə köçmək fikrim də yoxdur, ona görə də Azərbaycanla bağlı hər şey mənə maraqlıdır.

Son günlər əksəriyyət söyüşdən yazır. Kimi söyüş yazır, kimi söyüşdən yazır. Kimi özünə haqq qazandırır, kimi isə haqlı olaraq söydüyünü deyir. Mən də yazmışdım. Mən də facebookda yazmışdım ki, söyüş söymək tərbiyəsizlik, mədəniyyətsizlik, gücsüzlükdür. Heç vaxt söyüşcül insanları sevməmişəm, təqdir etməmişəm. Söyüş mövzusuna bəzi həmkarlarım öz media orqanlarında söyüş söyməklə cavab verdilər. Bəziləri susub, izlədilər. Bəziləri tərəf oldular. Bəzi hakimiyyətyönümlü media qurumlarının rəhbərləri, hökumətdən ev alan jurnalistlər bu mövzuya münasibət bildirmək üçün sıraya düzüldülər.

Bəzən adi bir fikri çatdırmaq üçün də lap uzaqlardan başlamaq lazım gəlir. Səbrsiz oxucu isə bunu sevmir, ilk iki-üç cümləni oxuyub yazını qapayır. Amma düşünürük ki, oxucu da bəzi reallıqları nəzərə almalıdır – “ictimai jurnalistika”dakı çılpaqlığı ənənəvi jurnalistikada axtarmaq və sonuncunu da “ictimai jurnalistika” səmtinə yönəltmək lazım deyil -bunu nəinki mövcud siyasi-ictimai reallıqlar, hətta sənət kimi jurnalistikanın özü də qəbul etmir.

Avropa səfərlərinin birində dostlarla söz mühacirlərdən düşdü. Bir qız haqda danışdılar. Almaniyaya gəlib oturum ala bilməyib, əyalətdə kiçik qəsəbədə tənha yaşayırmış. İş tapa, həyatını qaydasına sala bilmir. Dövlətin verdiyi vəsaitlə dolanmağa çalışırmış. Psixoloji vəziyyəti alt-üst olub, əsəbləri korlanıb. Dostlardan biri ona Berlində restoranda iş tapıb, amma orada üç gün tab gətirib… Statistika yayılıb, açığı, həmin rəqəmlər mənə az göründü. Keçən il təkcə Almaniyaya 3030 azərbaycanlı sığınacaq üçün müraciət eləyib.

Bayram günlərində evdə çox oturğumuzdan hərdən istər-istəməz Azərbaycan televiziyalarını vərəqləyirdim. Bəzənsə həmin ərəfə televiziyaların xəbərlər vaxtına təsadüf edirdi. Televiziyaların səviyyəsindən və xəbərlərindən danışmayacam. Çünki bu barədə çox yazılıb, çox deyilib. Amma hardasa 3 gün əvvəl televiziyaların birində xəbərlər proqramında gedən bir xəbər diqqətimi çəkdi. Xəbər başlığı belə idi:“Son 3 ildə Ermənistanı 1 milyon adam tərk edib”. İlk reaksiyam belə oldu. Bundan mənə nə? Və ya bizə nə? Və ya niyə məhz Ermənistan?