Azərbaycan Xalq Cumhuriyyətinin yaranmasının 100 illiyinə həsr olunub! “Biz yazın gəlişini səbirsizliklə gözləyirik, havalar isə hələ də soyuq keçir. Fevral ayı gethagetdə özünü göstərir deyəsən… Bircə havalar qızsaydı, sümüklərimiz isinərdi..”-düşüncələri və onları gözləyən gərgin döyüşlərin, ermənilərin azğınlıqlarına qarşı duyduğu qəzəbin təsiri ilə fikrə dalmış Xanmirzə atlı yoldaşlarından geri qalmamağa çalışırdı. At sürməyi, atlara qayğı göstərməyi çox sevirdi, ona görə də orduya yazılanda heç tərəddüd etmədən süvari alayına qəbul olmaq üçün can atmışdı.

Sən heç arzularının arxasınca getmisən? Arzuların arxasınca getməyin zövqü bir başqadır, çünki heç bitməyəcək qədər həyat enerjilidir. Həm də, bu arzular bəşəriyyətin rifahına, insanlığın, mənəviyyatın, düşüncənin inkişafına xidmət edirsə. Bir gün orta təhsilini bitirirsən, için həyəcan dolu- arzularının, xəyallarının, təsəvvürlərinin verdiyi həyəcanla. Bir-neçə əşya və paltarını kiçik bir çantaya yığırsan, evdəkilərlə sağollaşıb arzularının arxasınca gedirsən. Hər hansı bir ali məktəbin, yaxud da müəssisənin dəhlizlərində arzularına gedən cığırları axtarırsan.

Bir qutu təsəvvür edin, içərisində sizin, ailənizin, yaxınlarınızın, doğmalarınızın  azadlığı, xoşbəxtliyi, iş və karyera həyatı, gələcəyi və bütün bunların təminatı olan qanunlar, qanuni idarəetmə formaları var. Dövlətin təhlükəsizliyi, toxunulmaz sərhədləri, ərazi bütövlüyü, beynəlxalq nüfuzu, güclü iqtisadiyyatını təmin edəcək, kənd təsərrüfatını inkişaf etdirəcək layihələr, cəmiyyəti normal hala gətirəcək  hər şey var. Və bir gün, bu qutu sizə verilir, siz nə edərdiniz? Variantlarınız da var: Qutunu qoruyaram            B) Qutunu “sataram” Nəticələri düşünmək istərdinizmi?

Vağzal yolların başlandığı yerdir. Bizi gözləyən və ya gözləməyən ünvanlara aparar. Qatarlar bilir hara getdiyini, təkərlərin taqqıltısı da, hərdən eşidilən fit səsləri  də, sanki onların işgüzarlığından xəbər  verər, gedərlər, qayıdarlar, təkrar-təkrar. Bizlər də bu ahəngdarlığın bir parçası olarıq, yolboyu düşünərik, fikrə dalarıq, xatirələri çözərik… Bəzən qatar ünvana çatmamış biz “çatarıq”, xəyalən  görüşərik, söhbət edərik, yaxud ilk dəfə olacağımız ünvanları təsəvvür edərik, görməli yerləri  gəzərik , düşüncələrlə səyahət edərik. Biz gedərik, qatarlar qalar.

İnsan çox möhtəşəm məxluqdur, sevincləri, kədərləri, arzuları, gündəlik planları, işi, maşını, evi və daha nələri var. Maddi olanları təsdiq edən sənədləri də var. Var da, amma bəzilərinə bunlar mənasız gəlir, çünki bütün bu olanların bir qara qəpiyə dəymədiyini anladan, hərdən xatırladan  duyğu da var — qorxular. Amma bu qorxular  evsiz, işsiz, paltarsız qalmaq, ac və sərgərdan olmaq kimi qorxulardan deyil. Bu qorxular bambaşqadır. Bu haqda bir az sonra danışacam.

Düşünürəm ki, dilimizdə ən az işlənən sözlərdən biridir, bəlkə də birincisidir, müdafiə sözü. Bu sözə daha çox Müdafiə Nazirliyinin adında rast gəlirəm. Amma adı Müdafiə Nazirliyi olan bir nazirliyin nə işlə məşğul olduğunu belə, bilmirəm. Çünki bir dövlət olaraq, heç bir halda, düşmənlərdən müdafiə olunmuruq.

Səhər məktəbə gedirdim. Qarşı tərəfdə, sürücünün  yanında orta yaşlı bir kişi oturmuşdu. Maşın yola düşəndən bir qədər sonra sürücü ilə söhbətə başladı. Daha doğrusu o danışır, sürücü  də qulaq asır, hərdən də onun sözlərini təsdiq edirdi, yola diqqət etdiyindən çox az hallarda həmsöhbətinin sözlərinə cavab verirdi, amma adamın danışdıqlarının onun da ürəyindən olduğunu görürdüm. Söhbəti  istər-istəməz mən də eşidirdim.