Bu yazı işıq üzü görəndə bəlkə də bir az gec olacaq, amma mən bu sətirləri yazanda diqqətlər birmənalı şəkildə Qazaxıstana yönəlmişdi və dərhal etiraf edim ki, MDB məkanında belə maraq və hətta təəccüb sonuncu dəfə Rusiya prezidenti Boris Yeltsin istefa verərkən yaşanmışdı və indiki kimi yadımdadır ki, o vaxt mən bu xəbəri bir nəfərə çatdıranda onun ilk reaksiyası belə oldu ki, nə danışırsan, Yeltsin də istefa verərmi?

   “…Tanrıya dedi ki, ən sevdiyin bəndə ilə məni görüşdür. Tanrı da buyurdu ki, filan yerə get, orada həmin adamı görəcəksən. Gəlib gördü ki, burada bir adam var, nə əlləri var, nə də ayaqları, hər ikisindən şikəst bir adamdır. Amma oturub Allaha dua edir. Ondan soruşdu ki, Tanrı səni bu hala salıb, niyə ona yenə də dua edirsən? Allahın sevimli bəndəsi isə qayıtdı ki: “Allahım mənə ona şükr etməkçün dil və ağıl verib.

Deyə bilərlər ki, bəli, bunlar da tamam-kamal çaşıblar, əvvəlcə hakimiyyətə qarşı müxalif oldular, daha sonra cəmiyyətə opponentlik etməyə başladılar, indi də hədəf kimi bəşəriyyəti seçiblər. İlk baxışda, zahirən elə həqiqətən də belə təsəvvür yarana bilər. Amma yalnız zahirən, çünki bütün insanları iki böyük “partiyaya” bölmək olar: insanlığın — bəşəriyyətin tərəqqisinə inananlar və inanmayanlar.

  “Ümid çox şirnikləndirici bir əmtəədir, xüsusən də onu itirənlər üçün”. Heç bilirsinizmi, artıq müəllifini belə unutduğum bu sözləri niyə sitat gətirdim? Bəzən ümidin özü ümid yaradır, çünki ümid də qısamüddətli və uzaqmüddətli olur.

Əslində kiminsə Vətənə dönüşü, hər şeyi — iddiaları da, umu-küsünü də  arxa plana keçirib, sadəcə, Vətənə baş çəkmək istəməsi təəccüb doğurmamalıdır və burada elə bir motiv də axtarmaq lazım deyil; Vətənə ona görə qayıdırlar ki, o, sadəcə, Vətəndir… Bu baxımdan dəqiq bilmirəm, bəlkə R.İbrahimbəyovun dönüşündə də hansısa “pərdəarxası məqamlar”, siyasi motivlər və yaxud başqa nələrsə də var, di gəl, mənə elə gəlir ki, İbrahimbəyov ona görə gəldi ki, sadəcə, azərbaycanlıdı, bakılıdı və ahıl yaşlı bir adamın bir

XX əsr bəşəriyyətin inkişafında həqiqətən də sıçrayış idi. Hansı parametri götürürsən götür, — istər elmi-texniki, istərsə də siyasi-iqtisadi olsun,- bircə əsr ərzində bəşəriyyət mövcud olduğu min illər ərzindəkindən qat-qat artıq edə bildi. Hərə XX əsri bir cür xarakterizə edir. Mübaliğəsiz demək olar ki, bu əsr həm də fizika əsri idi, çünki məhz bu dövrdə bəşəriyyət az qala məlum olmayanın, İlahi sirrin tamam sərhədinə yaxınlaşdı, fiziki təsəvvürlər bütün həyatımıza sirayət etdi və dünyagörüşümüzü dəyişdi.

Əvvələr onlardan bizdə hələ yox idi. Bəli, müstəqil ölkənin yarımmüstəqil politoloqlarını deyirəm. Qərəz, biz sovetlərdən yenicə çıxmışdıq. Daha düzünü humanitar fakultələri bitirənlər deyər, amma mənim bildiyim budur ki, o vaxt elmi kommunizm və ateizm vardı, materialist fəlsəfə və sosialist iqtisadiyyatı vardı, hətta sosiologiya da vardı, amma politologiyadan söz düşəndə dərhal böyrünə “burjuaziya” sözünü yapışdırırdılar. Odur ki, heç bilmirəm sovet vaxtı belə bir fənn ümumiyyətlə tədris olunurdu ya, yox?