Ötən yazımda Suraxanıdakı «Atəşgah»a və Mərdəkan qalalarından böyüyünə getməyim haqda yazacağıma söz vermişdim. Sözümün üstündə durmağa çalışıram, amma… Xanımım neçə vaxtıydı ki, onu «Atəşgah»a aparmağımı xahiş edirdi. Mən də elə hey söz verir, amma hər dəfə də ortaya nəsə bir iş çıxırdı və səfər qalırdı sonraya. Yeni il tətillərinin…
Yeni ildə «Ayna»nın ilk nömrəsi üçün ilk yazını yazıram. Sözün düzü, tətildən sonra neçə illərdən bəri ilk dəfə idi ki, işə çıxmağa heç həvəsim yoxdu. Cismim də yorulub, beynim də. Fiziki yorğunluq heç də daş daşımaqdan irəli gəlmir, hər halda mən daş daşımıram. İş orasındadır ki, beyin dincəlmir. Axı…
Dekabrın 24-də KİV-ə dəstək fondu şəhərimizin artıq simvoluna çevrilməkdə olan çoxsaylı şadlıq saraylarından birində jurnalistlər üçün süfrə açmışdı. Həm bayramqabağı təbriklər vardı həmin gün, həm jurnalist müsabiqəsinin qaliblərinin adı bilindi, həm də həmkarlarımızın Mətbuat günündən bəri gözlədikləri mənzillərinin açar və sənədləri təqdim olundu. Bir sözlə, hamı ordaydı, hamının da…
Son iki həftə dünyada bir xeyli maraqlı olmaqla yanaşı, həm də nəyinsə müjdəçisi olan hadisələr baş verib. Ona görə müjdəçisi deyirəm ki, həmin hadisələrin bir qismi hələ də davam etməklə yanaşı, yenilərini doğurur. Bir növ zəncirvari reaksiya baş verir. Ukrayna paytaxtı Kiyevdə «maydan» davam edir. Millət öz haqqını sonadək…
Bu həftə mənə şəxsi tanışlığım olmayan, amma məmləkətdə ən çox tanınan aktyorlarımızdan biri telefon açıb görüşmək istədiyini bildirdi. Təbii ki, razılıq verdim. Vədələşdiyimiz vaxt iş otağıma daxil olanda, həmişə şux, rollarında quş kimi qıvraq olan bu adamın ayağının birini çəkərək ağır-ağır hərəkət etdiyinin şahidi oldum. Oturmağa yer göstərdim. Gördüm…
9-cu sinifdə oxuyurdum. Ədəbiyyat müəllimimiz o zaman Bakıda hamının tanıdığı qocaman bir pedaqoqdu — Sosialist Əməyi Qəhrəmanı Zərbəli Səmədov. Allah o kişiyə rəhmət eləsin! Hətta dayıma da dərs demişdi. Rəhmətlik «yazı işini heç mən də yüz faizlik «5»ə bilmirəm» deyibən inşadan heç kimə «5/5» verməzdi. Məzmuna «5» versə də,…
«Noyabr ayının 12-ci günü idi. Hava çox soyuq idi. Amma hələ qar əlaməti görsənmirdi»… Cəlil Məmmədquluzadənin «Poçt qutusu» hekayəsi məhz belə başlayır. Təsadüflərə az inanıram, ona görə də düşünürəm ki, bu yazını yazmaq fikrinə məhz indi düşməyimdə bir qanunauyğunluq var, çünki elə indi də noyabr ayıdır, amma noyabrın 30-cu…