“Külək yarpaqları astadan xışıldatdı. Həsən ağanın uzun saqqalı ehmalca tərpəndi. Göz yaşı içində atasının böyrünə qısılan Söhrab, Alan, bir də Həsən ağa elə bil sahildə heykəlləşdilər. Kür isə yenə həmişəki kimi gah meşəyə doğru burulub axır, gah çiləkənlərin üstündən aşır, gah da yarğanlara, qolpunlara çırpılırdı. Elə bil dünyada heç nə olmamışdı”. *** Son romanının (İsmayıl Şıxlının »Ölən dünyam» romanı) bu son sətirlərini hər dəfə oxuyanda qəhər məni boğur. Bu dəfə də eyni şey baş verdi.

«Harada qurtarır Vətən» seriyasından ikinci yazı.   Kim fikirləşirsə ki, Avropa altı əsr bundan əvvəl İstanbulun fəthini türklərə bağışlayıb, yanılır. Türkiyənin iştirak etdiyi bütün savaşlarda bu ölkənin parçalanması hətta onunla müttəfiqlik edən xristian dövlətlərinin də ürəyindən olardı. Bir dəfə — XX əsrin onuncu illərində Qərb bu istəyinə çox yaxınlaşıb. Düz yüz ildən sonra, deyəsən, həmin ümidlər yenidən dirçəlib. Bu dirçəlişi Avropanın Türkiyəni öz ailəsinə (yəni, Birliyinə) qatmaq üçün irəli sürdüyü bəzi əlahiddə şərtlərdən də sezmək mümkündür.

                                    Yəqin  rayonlara yolu düşənlər bunu müşahidə ediblər ki, yerli əhali şəhərdən gələnlərə aşırı maraq göstərir, onlarla fəal ünsiyyətə can atırlar. Dərhal da “oralarda nə var, nə yox” kimi şablon suallarla adamdan söz qoparmağa, sanki nəsə onlardan gizlədilən vacib bir şeyi öyrənməyə çalışırlar. Səni tanıyırlarsa, hansı peşənin sahibi olduğunu bilirlərsə, vəziyyət daha da mürəkkəbləşir, yəni suallar bir az da konkretləşir və qəlizləşir.

Media elə bir ev heyvanıdır ki, onun cəmdəyi də çox baha qiymətə gedir. Azərbaycan kanallarının «ölüvaylığından»,  tam nəzarətə alındığından (qanun, tənzimləmə mexanizmi, senzura, pul və nəhayət, «lom» hesabına) az yazılmayıb. Belə təsəvvür etmək olardı ki, ora, nəinki, «darbeçi», heç müxalifətin fağır nümayəndəsi də yol tapa bilməz.

Bu dəfə biosfer təfəkkürdən yazmayacam… Hələlik… Çünki son üç gün çox sevdiyim bir məmləkət – Türkiyə bir-birinə qarışıb. Adamın ürəyi ağrıyır… Nə siyası analiz verəcəm, nə də kimin haqlı, kimin haqsız olduğunu araşdıracam. Sadəcə, KİV-in nə demək olduğu barədə fikirlərimi bölüşəcəm. **** Son 26 ildə bir jurnalist kimi görüşdüyüm adamların siyahısını tutmağa qalxsam, bir romanlıq yazı çıxar. Zatən, həmkarlarımın hərəsi belə bir kitab bağlaya bilər.

Bu yazı bir-neçə həftə əvvəl yazılmışdı. Elçin (Şıxlı) onu  sayta yerləşdirəcəkti ki, İstanbul aeroportunda o dəhşətli terror aksiyası törədildi. Bir az keçdi Euro-16 başladı,  yazı yenə ertələndi. Hər şey normallaşırdı ki, bu dəfə də hərbi çevriliş cəhdi çıxdı ortaya. Dvorjak haqqındakı yazımı bu gedişlə tamam unudacaqdım ki, baxdım bu yazı elə indiki hadisələr haqqındadır. Çünki yazmağa başladığımda məni düşündürən fikirlər elə bu günkülər kimiydi… ***** “Caz musiqisini kimlər yaradıblar?” deyə sual etsəm, çoxları “Təbii ki, afro-amerikalılar” deyəcəklər.

  Yox-yox, futbolun başlığa, ya da başlığın futbola heç bir aidiyyatı yoxdur. Hərçənd, indi hamı Portuqaliyanın futbol üzrə Avropa çempionu olmasından danışır. Portuqaliyalılarsa, zənnimcə, bu ilin mayında daha önəmli bir nailiyyət qazanıblar — düz bir həftə ərzində ölkə əhalisinin müvafiq ehtiyacları bərpa olunan enerji hesabına təmin edilib. Çox demirəm, bircə dəqiqəlik bunun nə demək olduğu barədə düşünün… Kim bilir, bəlkə belə olmasaydı, futbolda çempionluq da olmaya bilərdi.