Adətən, əlin sükan tutanda, gözün yolda olur. Ətrafa çox diqqət yetirmirsən. Yolqırağı evlər, xırda dükanlar Çində istehsal olunmuş solğun uşaq kitablarının fırlanan karton rəsmləri kimi ötüb gedir. Bu dəfə Balaxanıdan keçəndə sürəti tam azaltmalı oldum. Çünki yağışdan sonra asfalt siçan yemiş döşək ağına bənzəyirdi, dəlmədeşiklərinin sayı yox idi. O…
Sovet ədibi Viktor Şklovskini həqiqəti yazmağa cəsarəti çatmadığı üçün qorxaqlıqda ittiham edəndə o demişdi: «Elədir, mən oxuculara həqiqəti demirəm. Amma qorxduğuma görə yox. Qoca adamam, üç infarkt keçirmişəm, qorxmağa bir şey də qalmayıb. Amma mən həqiqəti çılpaqlığı ilə söyləmirəm. Çünki bunun mənası yoxdur… Hə, mənası yoxdur. İllərlə çəkmə bağı…
Aydın Məmmədovla ilk müsahibəmdən ən çox yadımda qalmış ifadələrdən biridir. Həmin müsahibə maraqlı, öz dövrü üçün həddən artıq cəsarətli görünən fikirlərlə dolu idi. 1988-ci ilin iyun ayında «Molodyoj Azerbaydjana» qəzetində çap edildikdən sonra yazı cəmiyyətdə ciddi müzakirələrə səbəb olmuşdu. O zaman mətbu sözün hələ qədir-qiyməti, təsiri vardı. Aydın Məmmədova…
Burada özümü yad ölkədə, dilini bilmədiyim adamlar arasında hiss edirəm. Bəlkə, on, bəlkə, on beş il olar, Bakıda yerin altına enməmişəm. Maşınsız qalmaq belə şeydir. Taksi ilə də gedə bilərdim. Amma maraq üstün gəldi. Keçid «Sədərək» bazarının filialına bənzəyir. Divardan asılmış, piştaxtaların üstünə sərilmiş mallar kimi, onların üzütüklü kişi,…
Ötən həftə mənim şüurumu şumlayan, orada ölənədək yeri qalacaq dərin şırımlar açan bir hadisə baş verdi. Əvvəl «əbədi yeri qalacaq» yazmışdım. Çünki hamı belə yazır. Sonra «əbədi» sözünü «ölənədək»lə əvəzlədim: həyatda əbədiliyinə inanılası bir şey varsa da, onun bəni-insanla bağlı heç nəyə dəxli yoxdur. İkicə gün ərzində ağ ciyər…
Mətbuatda çıxışlarını izlədiyim istedadlı jurnalist Ramin Dekonu bu dəfə qəzetdən yox, elektron poçtumdan oxudum. Məktub yazmışdı. Əslində, məktubu mənə deyil, Qulu Məhərrəmliyə ünvanlamışdı. Mənisə, Qulunun dostu kimi, bir növ, şahid seçmişdi. Amma cavabını ikimizdən də gözləyirdi. Ramin həmkarımın icazəsi ilə onun məktubunu da (kiçik ixtisarla), öz cavabımı da dərc…
Zəng etdim. Dəstəyi qaldırdı. Lap uşaqlıqdan, hələ özünü tanımadığım vaxtlardan heyranlıqla dinlədiyim səsi o qədər asta və qəmli idi ki, dəstəyi yerinə qoydum. Bilmədim, düz elədim, ya yox. Bir neçə gün sonra, dekabrın 10-da cərrahiyyə əməliyyatına iki saat qalmış Rafiq Hüseynovun dediyi sözləri, səsini eşitmədən, mətbuatdan oxudum: «Çox həyəcanlıyam……