Noyabrın 2-də şəhərdə sakitlik idi, yalnız külək atını səyirdirdi. Həmin gün nə müxalifət deyən oldu, nə hakimiyyət: mitinq təxirə salındı. Yeni toqquşmalardan, onların daxili vəziyyətə və beynəlxalq nüfuzumuza əlavə mənfi çalarlar gətirəcəyindən narahat olanlar rahat nəfəs aldılar. Bu, qələbəyə bərabər heç-heçə idi. Amma müvəqqəti. İndi yaranmış fasilədən necə səmərəli istifadə etmək barədə düşünmək vaxtıdır. Payız zəngi “İslahatlar” söhbəti real cizgilər almağa başlayandan bəri ilk dəfə idi iqtidar-müxalifət münasibətləri belə kəskin qarşıdurma həddinə çatmışdı.

Prezident əfv sərəncamı imzaladığı gün müxalifət təşkilatlarından birinin nümayəndəsi ilə söhbət edirdik. Həmin gün sosial şəbəkələrdə, mediada prezidentə edilən təşəkkürlər, minnətdarlıqlar daha çox yer alırdı. Bu əfv sərəncamı ilə adı siyasi məhbus siyahısında olan nə az-nə çox düz 52 insan haqqı olan azadlığına qovuşacaqdı. Və ilk dəfə idi ki, bu qədər siyasi məhbusun azadlığına vəsilə olacaq sərəncam imzalanmışdı.

Qarabağın geri qayıtmasını istəyən 2 min nəfər. Bu rəsmi məlumatda göstərilən rəqəmdir. Bu rəqəm sizi bilmirəm məni çox düşündürdü. Söhbət sentyabrın 29-da Qarabağ komitəsi tərəfindən Məhsul stadionunda keçirilən “Qarabağa azadlıq” mitinqindən gedir. Qarabağ hamının, iqtidarlı-müxalifətli hər kəsin yaralı yeridir. Bir sözlə, ümummili məsələdir. Bəs onda niyə bu mitinqə bu qədər az adam toplaşmışdı? Özü də Qarabağ ətrafında maraqlı proseslərin getdiyi bir dövrdə.

Niderland Azərbaycansayağı siyasətdir bu. Müşahidə etdiyim dövlətlərin heç birində görmürəm bu siyasəti, hər halda, Azərbaycanın özünü müqayisə etdiyi ölkələrdə. Müxalifət hakimiyyəti düşmən elan edib, iqtidarın dəyişilməsinin vacibliyini deyir. Ancaq bunun üçün — iqtidarın dəyişməsi üçün atdıqları addımlar yetərlidirmi? İqtidar isə öz növbəsində müxalifəti düşmən elan edib və onların hakimiyyətə…