Məncə, Dilçilik İnstitutu təklif etdiyi islahatı belə izah etsəydi, mübahisə yaranmazdı “Dünyanın heç bir yerində görünməyib”… “İkinci belə millət tapmazsınız”… “Analoqu yoxdur” kimi ifadələrin əleyhdarıyam. İstər xeyrimizə, istər ziyanımıza. Bu keçəl dünyada görünməmiş, tapılmayan, analoqsuq heç nə qalmayıb. Amma indi, ən azı, sual şəklində təkrarlamağa məcburam:«görəsən, kainatın hansısa bizə məlum olan, ya olmayan nöqtəsində bir əsrdə dörd dəfə əlifbasını dəyişmiş başqa bir xalq yaşayırmı? «Dörd dəfə» deyəndə, mən yerli-dibli qrafika dəyişikliyini nəzərdə tuturam, aradakı modifikasiyaları saymıram.

Mənim diş həkimim çoxlarının görəndə üzünü çevirdiyi şeylər haqqında böyük məhəbbətlə danışır. — O dişi yonub üst qatı ki götürürsən e! Pah! Qarşında əsrarəngsiz bir mağara açılır! – deyə Ceyhun doktor bor maşınını işə salmazdan əvvəl bir addım geri çəkilib heyran-heyran qarşısında yekə açılmış ağıza baxır. Elə bil Sikstin kapellasında Mikelancelonun «Adəmin yaradılışı» əsərini seyr edir. Ceyhun doktorun şirin söhbəti iynəni əvəz edir. Ağrı-zad yaddan çıxır.

İngiltərənin baş naziri Tereza Mey Rusiyaya qəzəblənib və onun ünvanına… Azərbaycan üçün çox ağır ifadə işlədib. Britaniya hökumətinin rəhbəri London lord-merinin verdiyi ziyafətdə deyib ki, Moskva ara qarışdırır, Qərb ölkələrini üz-üzə qoymaqla dünya düzənini pozmaq istəyir, başqa dövlətlərdə seçki proseslərinə müdaxilə edir, müdafiə sistemlərinə haker hücumlarının arxasında dayanır, təxribat məqsədi ilə yalan xəbərlər yayır, «informasiyanı silaha çevirməyə» çalışır.

Ramiz Rövşən görmədiyim, eşitmədiyim bir şeirini oxudu. Allahın tale yazısını korlaya-korlaya özünə təzədən ömür kitabı yazan adam haqqında. Şeirin adı «İki roman» idi. Hamı qulaq asır, eyni zamanda hərə xəyalında öz alaçiy, adını qoymağa hələ ürək eləmədiyi «həyat romanı»nı vərəqləyirdi və axırda gül kimi materialı zay etdiyi üçün Tanrıdan əfv diləmək istəyirdi. Lap Ramizin «şeir adamı»tək! İlahi, çox yoxları var sanıb sənin yazdıqlarına düzəlişlər etməsəydik, əsərlərin nə qədər gözəl olardı!

Radioda hökumətin doqquz aylıq fəaliyyətinin yekunlarına dair hesabatı dinləyirəm. Rəhbərlər bir-birini əvəzləyir, böhran içində çabalayan dünyada Azərbaycanın uğurlarından danışırlar: indi yalnız energetikamız “rövnəq”lənmir, bütün iqtisadiyyatımız “şahin” kimi pərvazlanır, durmadan irəliləyirik, inkişaf edirik, maaşlar artır, işsizlik azalır, güzəştli kreditlər çoxalır, biznes mühiti yaxşılaşır, təhsil güclənir, səhiyyə genişlənir, hər şey «ASAN»laşır, hər yan «ABAD»laşır… Belə çıxır ki, geri gedənlər təkcə mən və ətrafımdakılardır.

Qabaqda polis maşını gedir. İnamla ötürəm: yol — düpbədüz, sürət — lazımi həddə, sənədlər — qaydasında. Dərhal sirena işə düşür, müfəttişlər özlərini mənə çatdırırlar və sükanın arxasında əyləşmiş gənc leytenant əli ilə «saxla» işarəsi verir. Avtomobili kənara çəkib əyləci basıram, şüşəni aşağı salır və gözləyirəm. Leytenantın yanındakı polis maşından düşür, tənbəl-tənbəl mənə yaxınlaşır, yuxulu kimi, gözünü hardasa uzaqlarda bir nöqtəyə dikib özünü təqdim edir. Sənədlərimi istəyir. — Əvvəl deyin, niyə saxlamısınız?

Bütün Ukrayna ondan danışır, tərəfdarlarını başına yığıb tezliklə Lvovdan paytaxta yürüş edəcəyini deyirdi. Amma Avropanın müxtəlif ölkələrindən Kiyevə axışan jurnalistlər buraya Saakaşvilini qarşılamağa gəlmirdilər. Noyabrda Brüsseldə dövlət rəhbərlərinin növbəti Şərq Tərəfdaşlıq Sammiti keçiriləcəkdi. Yeni ənənəyə görə, Avropa İttifaqı bu tədbirdən əvvəl həmin dövlətlərin jurnalistlərinin Mediasammitini təşkil etmişdi. Jurnalistlər Borispol aeroportunda ölkə-ölkə toplaşıb onları Hilton mehmanxanasına aparacaq avtobusları gözləyirdilər. Azərbaycan nümayəndəliyi digərlərindən iki dəfə kiçik idi.